خلاصه که گاهی دیدن نیمه‌های پر لیوان حال آدم را خوب‌تر می‌کند؛ فرقی نمی‌کند که این نیمه‌های پر کجا باشد

خدا حافظ و نگه دار همه‌ی ما باشد؛ هم استاد ما که حرف‌های خوبی می‌زد و هم ما که حرف‌های خوبی در خاطره داریم.

نمی شود که به زور کسی را در اتاق در بسته ای نگه داشت و علامه اش کرد. آدم‌ها را جان به جانشان کنی از جبر و زور می‌گریزند.

در خانه‌ی همسایه، زنی کنار دیوار ایستاده بود. برگه‌ی یادداشتی دستش بود و در حالی که گوشش را به دیوار چسبانده بود؛ برگه را برای هزارمین بار از ابتدا می‌خواند

بلد بود خوب حرف بزند. بلد بود خوب فلسفه ببافد. بلد بود با انگشتش یک نقطه‌ی دور را نشانم دهد و تشویقم کند برای رسیدن؛ اما هیچ بلد نبود حرف‌هایش را به دلم بنشاند.